Gefeliciteerd!

‘Dankjewel, geweldig! Toen ik hoorde dat ik gewonnen had dacht ik: huh? Want ik win eigenlijk nooit iets. Ik was heel verrast. Iemand tipte mij de wedstrijd en toen dacht ik: ik stuur iets in. Daarna verdween het naar de achtergrond, dus ik vond het super om te horen dat ik gewonnen had.’

Schrijf je vaker?

‘Ja, als kind hield ik altijd al een dagboek ik schrijf nu zo’n drie jaar over mijn werk als verzorgende. Die stukken zijn zelfs gebundeld in een boekje.’

Wilde je altijd al verzorgende worden?

‘Vroeger had ik geen flauw idee wat ik wilde worden. Toen ik van de MAVO afkwam gingen veel vriendinnen de opleiding SPW doen. Ik paste regelmatig op en vind kinderen leuk, dus ik dacht: dat ga ik dan ook maar doen. Daarna deed ik twee jaar PABO, maar ik kwam erachter dat ik écht niet voor de klas wilde staan. Vervolgens werkte ik 6,5 jaar als pedagogisch medewerker in een kinderopvang. Op een gegeven moment merkte ik dat ik zondagavond steeds dacht: getver, morgen moet ik weer.’

Oei…

‘Ja, dan zit je niet op de goede plek. Ik was inmiddels moeder geworden en zat dus de hele dag tussen de kinderen. Ik werd daar niet gelukkig van, dus solliciteerde ik in de gehandicaptenzorg. Ik mocht meelopen op een woning met mensen met het syndroom van down en dementie, die in hun laatste levensfase zaten. Toen wist ik: dit is wat ik wil. Zorg verlenen aan mensen in de meest kwetsbare fase van hun leven. In 2018 haalde ik mijn diploma verzorgende 3IG en inmiddels werk ik op een gesloten afdeling voor mensen met dementie.’

Wat is er zo leuk aan je werk?

‘Dat je door goed naar iemand te kijken, iemand heel makkelijk een fijn moment kunt bezorgen. Zo is er bij ons bijvoorbeeld een Indische bewoonster, die een heel zwaar leven heeft gehad. Zij vraagt nooit veel, is altijd afwachtend en erg op zichzelf. Ik heb een zwak voor haar. Als ik bij haar de ochtendzorg kom doen, vraag ik of ze muziek wil horen. Dat doe ik heel vaak tijdens mijn werk, want ik merk dat dat een positief effect heeft op cliënten. Als ik dan haar favoriete muziek opzet via Spotify, begint ze helemaal te stralen en te genieten van het moment. En dan vertelt ze vanzelf een verhaal van vroeger, uit haar jeugd. Dat soort momenten zijn zó dierbaar.’

Echt contact maken dus.

‘Inderdaad. Ik vind dat heel belangrijk. En soms mag je dan best out of the box denken. Een andere dame vindt het heerlijk als ik lekker bij haar op bed kruip om haar een dikke knuffel te geven. Daar geniet ze ontzettend van, en ik dan ook. Misschien vinden mensen dit niet professioneel, maar ik denk dat dit soort momenten júist superbelangrijk zijn voor bewoners en dat buiten de lijntjes kunnen en durven denken ook onderdeel is van goede zorg.’

Wat voor columns kunnen we van je verwachten?

‘Ik hoop verzorgenden mee te kunnen geven dat het allemaal niet zo ingewikkeld hoeft te zijn. We klagen allemaal over werkdruk, en die ís ook hoog. Maar met klagen bereik je niets, behalve een negatieve werksfeer. Maar als ik bij een bewoonster binnenloop en denk: help, ik heb nog vijf minuten, dan straal ik dat ook uit. Als ik binnenstap met een gevoel van: ik ga van dit korte moment iets moois maken, heeft dat zo’n ander effect op mijn cliënt. Je moet blijven zoeken naar de mooie, waardevolle momenten. Zorg dat je je bewoner goed kent, zodat je goed aan kan sluiten op zijn of haar behoeften. En dat hoop ik over te kunnen brengen met mijn columns. Want uiteindelijk hebben we het mooiste vak dat er is. En denk ik gelukkig nooit meer op zondagavond: ik moet weer. Nee: ik mág weer.’

Nu er een bezoekverbod voor het verpleeghuis is, denkt Inge extra aan de naasten van haar cliënten. Lees hier haar blog >>