Het is kwart over zeven en we zijn net klaar met de overdracht als Arie en Wim gearmd bij het kantoor komen. Beide heren zitten onder het bloed. Bij Wim stroomt het bloed uit zijn neus en bij Arie zie ik bloed uit zijn mond komen. Op de nachtkleding van de mannen zitten flinke rode vlekken. ‘Wat hebben jullie gedaan?’, roepen al mijn collega’s door elkaar heen. Onze broeder Fred is wat doortastender: ‘Daar komen we straks wel achter, ik verzorg Wim en Wendeline, neem jij Arie mee?’ Als ik met Arie naar de badkamer loop om hem te verzorgen, zie ik een spoor van bloed door de gang naar de huiskamer toe. Ik vraag mezelf af wat er toch gebeurd kan zijn.

Wim en Arie liggen elkaar niet zo. Wim woont al langer bij ons, hij is lange tijd de enige man geweest op een woning vol vrouwen. Wim was vroeger een harde werker op de scheepswerf, hij is het type doe-maar-normaal. Arie is een half jaar geleden bij ons komen wonen. Hij had een leidinggevende functie en door zijn dementie denkt hij dat hij die rol nog steeds heeft. De hele dag beleeft hij alsof hij op zijn werk is. Arie “bepaalt” wanneer het koffiepauze is en wie welke taak moet uitvoeren. Tijdens een gezellig koffiemoment kan Arie ineens opstaan en zeggen: ‘Zo en nu weer allemaal aan het werk!’