En? Hoe voelde de vaccinatie?
‘Het was zo gepiept, ik had niet eens door dat hij al gezet was.’

Bijna heel Nederland was getuige, heb je je nog extra mooi gemaakt voor dit moment?

‘Nee, ik besloot om gewoon als mezelf te gaan. Zonder extra make-up, dit ben ik. Toen ik de vaccinatie kreeg, klonk het alsof er een zwerm vogels over me heen vloog: zoveel werd er geklikt met al die camera’s.’

Hoe voelt het om in één klap zo in de schijnwerpers te staan?

‘Ik kan het niet echt bevatten, het is nog een beetje onwerkelijk. Ik ben overdonderd van alle telefoontjes en interviews die ik moet geven. In het begin vond ik dit spannend, maar alle journalisten zijn gelukkig heel aardig en ik kon rustig mijn verhaal doen. Ik ben in elk geval erg trots dat ik de eer heb om de eerste te zijn.’

Hoe ben je de eerste geworden?

‘Ik ben op mijn werk altijd heel open geweest over mijn beslissing om me te laten vaccineren tegen het coronavirus. Toen vroeg mijn locatiemanager of ik misschien de eerste wilde zijn, en daar twijfelde ik geen moment over.’

Heb je nooit getwijfeld over het vaccin zelf?

‘Ja, in het begin wel, zoals bijna iedereen, denk ik. Je hoort de wildste verhalen over mensen die acuut doodgaan en afschuwelijke bijwerkingen. Je vraagt je af wat er allemaal in het vaccin zit, en of het wel veilig is omdat het zo snel gemaakt is.’

Wat nam je twijfel weg?

‘Als verzorgende weet je dat àlle medicatie bijwerkingen heeft. Ook van een paracetamol kan iemand helemaal niet goed worden. Maar dat komt maar heel weinig voor. Juist die horrorverhalen komen vaak in de media, waardoor mensen nog meer twijfelen. Ik vertrouw op de wetenschap en weet zeker dat ze de hele wereld niet zomaar een prik geven. Daarnaast heb ik veel gelezen over de proefpersonen: zij hebben ook nergens last van.’

Maar hoe zal dit over een jaar zijn…

‘Dat weet je inderdaad niet, maar dat zie ik dan wel weer. Ik ben niet zo bang aangelegd. Ik vertrouw op de wetenschap en op mijn eigen lichaam, want ik ben gezond en vitaal. Als ik uiteindelijk een beetje verhoging en een stijve arm krijg –zoals bij de griepprik- dan doe ik het daar wel voor.’

Waarom vind je het belangrijk om je te laten vaccineren?

‘Om mijn familie en cliënten te beschermen. Ik sta sinds het begin van de coronacrisis aan de frontlinie: de pg-afdeling waar ik werk is zwaar getroffen door het coronavirus. Ik heb veel verlies, verdriet en ellende meegemaakt. We zijn net zoals andere verpleeghuizen maandenlang op slot geweest. De knuffelgebaren die familieleden aan het raam maakten, zal ik nooit vergeten. Sommige bewoners herkenden hun eigen kinderen niet meer na de lockdown, dat was zo verdrietig.’

Wat vond je het moeilijkste?

‘Dat cliënten hun familieleden niet konden zien. En de vele overlijdens. Het ging zo snel, dat je het soms niet eens in de gaten had. Ik was bang dat iemand alleen op de kamer stierf, had ogen en handen tekort. Telkens als je naar buiten keek, zag je een rouwauto voor de deur staan. Echt verschrikkelijk.’

Trek je het nog wel?

‘Ja, gelukkig krijgen we goede psychologische begeleiding op het werk. Ik wandel veel om mijn hoofd leeg te maken, maar vooral het praten met collega’s helpt. We krijgen dikwijls telefoontjes van familieleden die trots en dankbaar zijn, dat is ook fijn.’

Je hebt Hugo de Jonge ook gesproken, voor je je liet vaccineren. Complotaanhangers zullen denken dat je reclame maakt voor vaccinatie…

‘Nou, ik ben zeker geen uithangbord van de overheid om je te laten vaccineren. Dit is helemaal mijn eigen beslissing, en De Jonge heeft me niet overgehaald ofzo. Hij wilde me juist geruststellen en checken of ik zeker wist dat ik dit wilde doen, en dat ik het niet verplicht was. Toen ik hem overtuigde van mijn keuze, was hij trots en blij dat ik het wilde doen.’

Veel  verzorgenden twijfelen nog of ze zich willen laten vaccineren…

‘Dat snap ik, ik twijfelde eerst ook. Iedereen heeft recht op zijn eigen mening. Als je écht niet gevaccineerd wil worden, moet je het niet doen. Je kunt afwachten om te kijken wat de rest van Nederland doet. Het scheelt misschien als mensen zien dat er niks engs gebeurt. Wat mij ook hielp, was dat veel collega’s zich ook laten inenten tegen het virus. Waarom zou ik dan achterblijven?’

In het begin van de coronacrisis vonden verzorgenden dat het vooral over de ziekenhuizen en IC’s ging, de verpleeghuizen leken een ondergeschoven kindje.

‘Ik heb daar niet echt bij stilgestaan, wij waren alleen maar aan het overleven. Pas achteraf realiseerde ik me dat de ziekenhuizen inderdaad veel aandacht kregen en onze persoonlijke beschermingsmiddelen waren bijvoorbeeld heel beperkt. Dat is wordt wel een beetje rechtgezet, nu een verzorgende uit de ouderenzorg als eerste het vaccin krijgt. Het geeft toch een stukje erkenning. Wij hebben net zo hard gewerkt als de zorgverleners in het ziekenhuis.’

Welke boodschap zou je verzorgenden willen meegeven?

‘Ik heb de prik gehad en ik leef nog. Ik hoop dat uiteindelijk dat we dit met zijn allen aangaan en de schouders eronder zetten voor onze familieleden en cliënten. Dat we straks weer ons werk volwaardig mogen doen, zónder mondkapje. Want daar verlang ik wel naar: dat mijn cliënten weer goed kunnen zien en horen wat ik zeg. Dat ik weer dichtbij kan komen en een arm  om hen heen kan slaan als ze verdrietig zijn. Dat ik weer mens mag zijn.’