Hoe kwam je erbij om dit boek te schrijven?

‘Toen ik drie jaar geleden als verzorgende in de palliatieve zorg aan de slag ging, ben ik stukjes gaan schrijven over mijn werk, om mijn hoofd leeg te maken. Ik besloot dit te delen op een online blog, en had binnen een maand 2.500 lezers. Iemand zei opeens: “Daar moet je een boek van maken!” Drie uitgevers waren geïnteresseerd en toen ging het balletje rollen.’

Wat hoop je met je boek te bereiken?

‘Dat mensen beter begrijpen wat het vak verzorgende inhoudt. Vaak heerst er toch een idee van: je bent “maar” verzorgende. Je werkt “maar” met ouderen. Terwijl dit vak ongelofelijk uitdagend en heftig kan zijn. Het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Je hebt te maken met onbegrepen gedrag bij dementie en het is heftig als iemand je dan plotseling vol in de billen knijpt. Maar ik wil ook laten zien dat dit het mooiste vak ter wereld is.’

Je werkt in de palliatieve zorg, wat vind je daar zo mooi aan?

‘Ik heb het geduld niet voor mensen met dementie en somatiek past ook niet bij mij. Cliënten in de palliatieve zorg zijn mensen die heel anders in het leven staan, omdat het binnenkort eindigt. Ik heb diepe gesprekken met ze, waar ik veel van leer. Ik verleen zorg met mijn hart, en dit staat het dichtst bij mijn hart.’

Welke cliënt maakte het meeste indruk op je?

‘Marijn. Want hij was mijn eerste cliënt. Hij was een jaar of achttien, en ik was ongeveer net zo oud toen ik begon. Toen ik binnenkwam met mijn witte jas, dacht zijn kleine broertje dat ik dokter was: “Oh jij komt hem beter maken!” riep hij. Toen heb ik hem met behulp van soldaatjes, knikkers en blokken uitgelegd dat als de soldaatjes heel hard tegen knikkers moeten vechten, ze moe worden en dan gaan slapen. De eerste twee hoofdstukken in mijn boek  gaan over Marijn. Ik probeer altijd net dat stapje extra te zetten voor mijn cliënten. Zo wilde een cliënt zo graag naar de voetbalwedstrijd van zijn broertje, maar hij kon niet van twee hoog met een rolstoel en infusen naar beneden komen. Toen heb ik hem op mijn rug naar beneden gedragen.’

Je bent met je 21 jaar erg jong om in de palliatieve zorg te werken…

‘Ja, verzorgenden vinden dit ook wel bijzonder. Volgens mijn collega’s heb ik een kalenderleeftijd, en is mijn leeftijd in mijn hoofd hoger. Ik ben heel vroeg volwassen geworden. Ik wilde nooit kind zijn, en nu nog steeds niet, haha. Het werk is soms wel zwaar, maar dan ga ik naar Scheveningen voor een wandeling, en dan heb ik rust. We kunnen weer, denk ik daarna.’

Dagboek  van een verzorgende kun je hier bestellen >>

Lees ook: Julian werkt op dit moment in op een afdeling met COVID-19 patiënten: ‘Het is eng.’ Lees hier zijn verhaal >>