Het gaat niet goed met je, ik bel de dienstdoende achterwacht en weet je te overtuigen om te gaan liggen. Ik bel je zoon en hoor de zorgen in zijn stem. Hij weet dat het moment van afscheid nemen nadert. Het verdriet is hoorbaar. Iedere dag komt hij langs, hij zorgt ontzettend goed voor je. Jullie band is ongelofelijk hecht. Hij neemt steeds wat lekkers voor je mee, je kledingkast ruikt heerlijk naar fris gewassen was en er zijn altijd genoeg sigaretjes voor je.

Hij vraagt me of je zin zou hebben in stoofpeertjes. Ik antwoord dat hij ze maar mee moet nemen, dan kun je zelf beslissen. ‘Je moet goed eten hè, ma’, zegt je zoon. Je eet een half stoofpeertje. Een van de zinnen die me altijd bij zal blijven van longarts Sander de Hosson tijdens een congres is: ‘Mensen overlijden niet omdat ze niet meer eten, ze eten niet meer omdat ze overlijden.’ Zo treffend en waar, maar moeilijk is het wel.

De volgende dag heb ik avonddienst, je ligt in bed en slaapt. Ruim viereneenhalf jaar woon je hier, ik weet precies hoe je graag verzorgd wilt worden. Je bent ontzettend netjes en verzorgd. Na het kammen van je haren kijk ik of het achter goed zit en haal ik de losse haren van je blouse. ‘Heb je een vuurtje voor me?’, vraag je. Ik leer je goed kennen: je eigen wil, je zorgen en vreugde, onze grapjes tussendoor, je angst om te sterven…

Vroeg in de avond word je wakker. Je bent niet comfortabel en ik geef je pijnmedicatie. Ik ga bij je op het bed zitten, wachtend tot de medicatie zijn werk doet. Ik pak je hand, je laat je hoofd rusten tegen mijn schouder. Woorden zijn overbodig op dit waardevolle moment. Zo klein en tegelijkertijd immens groot. Je ontspant, zakt achterover in de kussens en valt rustig in slaap.

De volgende ochtend overlijd je. Dankbaar ben ik, dat je mij toeliet en ik je mocht bijstaan op dit kwetsbare moment. Dit is zorg.