Tijdens de piek van de coronacrisis was de werkdruk enorm. Ik werkte op een unit met 75 coronapatiënten, en tijdens een dienst van 8 uur, overleden er 22 patiënten. Binnen drie uur waren deze mensen uit huis, en lagen er weer nieuwe patiënten in hun bed. Mijn collega’s en ik hebben ontzettend hard moeten werken. We lagen jankend in elkaars armen, omdat we het niet meer trokken.
Bonus van 1000 euro
Nu krijgen we voor dat harde werken misschien een bonus van 1000 euro. Ik vind het een doekje tegen het bloeden. Want de werkdruk is niet alleen tijdens de coronacrisis te hoog geweest. Die is al veel eerder begonnen. Toen onze helpende collega’s bijvoorbeeld weg moesten. De helpenden werden wegbezuinigd alsof ze niks waren. Intussen kregen wij verzorgenden steeds meer te maken met doelloze administratie en stonden we minder aan het bed.
Verzorgenden kunnen trauma’s oplopen tijdens hun werk in deze coronacrisis, stelt psycholoog Huub Buijssen. Wat kun je hieraan doen? ‘Praten is niet voor iedereen de oplossing.’ Lees meer >>
Daarnaast kregen we het werk van onze helpende collega’s op ons bord. Ik kan ze op twee handen tellen: de zorgverleners uit mijn klas die nu nog steeds met hun handen aan het bed staat. Ik denk dat van de 32 er nu nog 15 echt in de zorg staan. Waarom de helft is afgehaakt? Een combinatie van hoge werkdruk en te weinig salaris.
Slachthuis
Iedere bezuiniging in de zorg voelde als een mes dat maar aan één kant sneed. Het mes werd vaak midden in ons zorghart geplant en de wonden waren net geheeld, en dan kwam het volgende mes. De zorg is inmiddels chronisch aan het bloeden. De genadeklap voor veel collega’s was de komst van het coronavirus; we hebben mensen zien stikken met dubbele longontstekingen. Families werden in tien minuten uit elkaar gerukt. We stonden in een soort slachthuissetting, maar wanneer onze pakken aangingen waren we gelijk en vochten we voor onze cliënten.
Verzorgende Hennie werkt in een COVID-19 thuisteam. Een cliënt met dementie is ontzettend bang om besmet te raken met het coronavirus. Naar zijn blog >>
Afgelopen tijd is er veel gesteggel geweest in de landelijke politiek over dat wij als zorgverleners structureel meer wilden, het werd afgewezen en nu? Mogen we al die bloedende wonden die in een klap opengetrokken zijn stelpen met een gerecycled papieren doekje voor het bloeden: de bonus van 1000 euro.
De coronacrisis heeft verzorgenden onder een immense werkdruk gezet. Meer dan een kwart van het zorgpersoneel overweegt minder te gaan werken of zelfs te stoppen na de coronacrisis >>
Ik ben ZZP’er in de zorg dus ik hoef dat doekje niet, ik ben van die hele crisis al rijk geworden. Mijn omzet is met 40 procent gestegen. De regering wilde marktwerking en ik schrok mezelf wezenloos van de hoeveelheid geld die dan ineens wel voor een zorgverlener neergeteld kon worden. Ik had een geschatte omzet van 5.600 euro per maand. Dan mag jij uitrekenen hoeveel die crisis mij als fulltime zorg zzp’er heeft opgeleverd. Dat doekje? Nee dat wil ik niet. Geef die maar aan mijn collega’s die een salaris hebben van 1200 of 1500 euro minder dan het mijne.
Ik gun hen zo erg een echte pleister, niet een doekje dat het bloed maar heel even opneemt. De politiek neemt beslissingen op cijfers en komma’s. Ik neem beslissingen op wat ik zie en over leven en dood. Want als ik te laat ben, of het verkeerde inspuit dan is dat het einde van een leven.
Luisteren naar verzorgenden
Ik hoop dat de ministers meer kunnen dan politiek ouwehoeren: laat politici weer werken voor hun zakgeld en dan in een sociaal beroep waar we het zo hard nodig hebben. Laat ze luisteren, en niet meer naar een econoom die naar cijfers kijkt, maar naar óns: de mensen van de werkvloer. Want uiteindelijk weten wij het beste wat we nodig hebben om goede zorg te leveren.
Lees hier meer blogs van verzorgenden over corona. Zoals die van Joyce, die woest is op Femke Halsema >>
Blijf op de hoogte van het laatste nieuws en handige tips voor verzorgenden met de gratis nieuwsbrief van TVV voor verzorgenden >>
