Zijn handen trillen, terwijl hij zo snel als hij kan de spullen klaar wil leggen voor het douchen. Ik lach als ik hem bezig zie. ‘Doet u rustig aan?’ zeg ik met een rustige stem. Hij roept nerveus: ‘Wacht even zuster! Ik kom er aan!’ Hij voelt zich bezwaart voor elke minuut zorg die hij ontvangt. ‘Want’, zegt hij, ‘jullie zijn al zo druk.’

Schuldig

Meneer is op de hoogte van het nieuws en krijgt soms de onvrede van het personeel mee. Ook weet hij dat wij vaak met een collega te weinig werken. Ik voel mij schuldig. Ik wil niet dat mijn cliënten dit merken. Zelf ben ik me hier bewust van. Ik zorg er dan ook voor dat mijn cliënten het niet aan me merken dat het druk is. Hij wil zo min mogelijk zorg vragen. Het resultaat is wel dat hij straks uren nodig heeft om bij te komen.

Lachrimpels

Ik merkte dit al op in mijn eerste dagen hier, en daarom probeer ik extra te waken voor zijn rust. Wanneer hij de woonkamer in komt lopen en mij ziet, zie ik de lachrimpels om zijn ogen verschijnen. ‘Och meisje, jij bent het!’ Hij ontspant iets en gaat in de stoel zitten, die net zo kraakt als zijn gewrichten. ‘Eerst maar uw pufje en dan douchen?’ vraag ik. Hij lacht even en knikt. Hij is buiten adem van het voorbereiden op het douchen.

Opa

Wanneer we klaar zijn en meneer weer in zijn stoel zit, pakt hij mijn hand. ‘Zuster, je bent hier nog niet lang en ik weet dat je hier ook niet voor vast kan blijven. Maar ik wil je zeggen dat ik ontzettend blij met jou ben. Ik weet niet wat het met jou is, maar je aanwezigheid maakt mij rustiger.’ Ik slik even. Ik, het zachtgekookte ei, besef op dat moment dat dit de man is die ik onder mijn arm mee naar huis wil nemen. De liefde van een opa, een zwak op de afdeling. Altijd en op elke afdeling heb ik er minstens één. En deze man is het hier. Mijn zwakke plek.

Wil je ook een blog schrijven? Mail dan je blog van ongeveer 350 woorden naar redactie.tvv@bsl.nl tav ‘Gastblog’!