Het was de eerste keer dat de Dag van de Verzorgende georganiseerd werd door Tijdschrift voor Verzorgenden. Meer dan honderd verzorgenden kwamen af op het evenement dat in de Reehorst in Ede werd gehouden.

Vooraf was er op social media wat kritiek op de prijs van het congres: ‘Ik begrijp dit zeker’, zegt hoofdredacteur van TVV Rhijja Jansen, ‘maar helaas kunnen we hier niet omheen. Omdat we dit voor het eerst doen, kunnen we niet direct een groot evenement zoals het Nursing Festival optuigen. Daarnaast hebben we grote sprekers aangetrokken, en die zijn prijzig. Er is in alle zorginstellingen een budget om scholingen te volgen of naar congressen te gaan. Ik hoopte dat verzorgenden hun werkgever aan de mouw konden trekken om te vragen of naar dit congres mochten gaan.’ Dat is ook zeker gebeurd: de meeste verzorgenden op het congres kwamen op kosten van de baas.

Discussie

Het congres start met een discussiepanel, waarin verschillende stellingen besproken worden, zoals: alle regels in de VVT moeten hetzelfde zijn. Vanuit de zaal wordt meegediscussieerd. ‘In de ene zorginstelling moet ik een jas met lange mouwen aan, op de andere alleen een schort’, vertelt een verzorgende uit de zaal.

Verzorgende Joyce Bleeker die in de thuiszorg werkt, krijgt een spontaan applaus uit de zaal als ze vertelt hoe belangrijk het is om in de coronatijd de waardevolle positieve momenten met de cliënt te koesteren. Voorzitter van V&VN Verzorgenden Marita de Kleijne benadrukt dat de stem van verzorgenden veel meer gehoord moet worden. Joyce vult aan dat er niet geklaagd moet worden, maar gevraagd. Een verzorgende uit de zaal reageert dat ze best een positief persoon is die niet snel klaagt, maar dat als door managers niet naar je geluisterd wordt, het lastig is om nog positief te blijven.

Er zijn in laatste levensfase

Na het discussiepanel is het de beurt aan Sander de Hosson, die de zaal meeneemt naar de palliatieve wereld. Het publiek hangt aan zijn lippen en applaudisseert wanneer De Hosson de tijd erop zit, maar De Hosson nog wat minuten bij krijgt, ondanks de volle blazen. Als belangrijkste taak taak in de laatste levensfase noemt De Hosson: ‘Heb aandacht voor er zijn: voor de cliënt, maar ook voor de familie.’

Zijn anekdote over Wendy van Dijk maakt indruk: zij kijkt verdrietig terug op het sterven van haar vader, omdat ze dacht dat hij voortdurend aan het stikken was. ‘Als ze bij dit proces beter begeleid was, had deze periode er heel anders uitgezien’, vertelt De Hosson, ‘Dan had diegene kunnen uitleggen dat dat reutelen was. En dat dat heel normaal is, en vooral vervelend is voor de naasten om te zien, maar dat haar vader er geen last van heeft. Als ze dit had geweten, had ze heel anders naar zijn dood gekeken.’

In de workshops is er aandacht voor medicatieveiligheid, goede communicatie in het team, zwachtelen, onbegrepen gedrag en omgaan met werkdruk. Bij de lezing van Manu Keirse luistert de zaal ademloos naar de ontroerende anekdotes die Keirse vertelt. De mobieltjes worden gretig tevoorschijn gehaald, als de laatste spreker het podium betreedt: Erik Scherder. Hij vertelt op boeiende en soms ook hilarische wijze over wat er met het brein gebeurt als je ouder wordt, en bij dementie.

De deelnemers aan de Dag van de Verzorgende reageerden enthousiast: ‘Heerlijk om andere collega’s op een evenement in de ogen te kunnen kijken’, vertelt een verzorgende na afloop. Een andere verzorgende: ‘Ik heb inmiddels een uitgerekt brein, maar deze dag had ik voor geen millimeter willen missen.’