Als de NS staakt, rijden de treinen niet. Wanneer de boeren staken, blokkeren zij de wegen. Schipholpersoneel legt het werk neer, en bagage hoopt op. Als verzorgenden staken, zouden hun geliefde cliënten wegkwijnen.

Urine en ontlasting

Want verzorgenden zijn de mensen die direct zorg geven aan kwetsbare mensen: onze opa’s, ouders, geliefden en familieleden. Verzorgenden kijken hen dagelijks in de ogen en koesteren met zachte hand hun lichaam en geest. Als verzorgenden staken blijven kwetsbaren in bed liggen, krijgen ze niet hun broodnodige medicatie, loopt inco-materiaal vol met hun urine en ontlasting, zullen wonden infecteren, wordt hun huid niet gewassen en hun ziel niet gekoesterd.

Luisterend oor

Door een bemoedigend woord, een praatje tussen het ‘rennen’ door, interesse in hun levensverhaal, een relativerende grap en een opbeurende glimlach, een troostende hand op de schouder, een luisterend oor bij het sterfbed, en oplettende ogen die signaleren of er een arts bij moet komen, of een psycholoog, fysiotherapeut, ergotherapeut, diëtist, logopedist of geestelijk verzorger.

Verzorgenden doen zulk essentieel werk, dat ermee stoppen direct een immense impact heeft. Niet op een passagier die zijn vliegtuig mist. Niet op een automobilist die lang in de file staat omdat er een wegblokkade is. Niet omdat er een consument misgrijpt aan aubergines in de supermarkt. En ook niet omdat een forens een dag thuiswerkt, omdat de treinen niet rijden. Maar ze staan met hun neus bovenop de gevolgen van minder handen aan het bed: de kwetsbare cliënt, met wie ze een band hebben opgebouwd en die hen juist zo dierbaar is.

IJzeren wurggreep

Cliënten die lijden onder een staking, dat is het laatste wat de verzorgende wil. Dus werken ze door. Niet omdat hun lonen hoog genoeg zijn, de werkdruk prima te doen is, ze zich gewaardeerd voelen, of hun lichamen topfit zijn. Zo houdt hun essentiële werk hen in een ijzeren wurggreep. En dat komt bewindslieden goed uit…