Een kwart van de verzorgenden in mijn team kampt met schulden. De een omdat ze erin is geluisd door haar ex-man, de ander doordat ze de oplopende zorgkosten niet kan betalen. Ook ik worstel elke maand om het hoofd financieel boven water te houden. De reden: de studieschuld van mijn man van bijna 10.000 euro, een conflict bij zijn vorige werkgever, waarvoor we 20.000 euro moesten betalen en kosten voor de zorgverzekering die blijven oplopen.

Kringloop

We hebben vier kinderen en ons maandelijkse budget is 400 euro. Daarvan moeten we boodschappen, kleding en benzine betalen. We zijn nu twee keer zoveel aan boodschappen kwijt dan voorheen, terwijl we hetzelfde kopen. Dat komt door de inflatie, alles is veel duurder geworden. Daardoor maken we scherpe keuzes: in plaats van pakjes drinken krijgen de kinderen een flesje water mee, dat ze bijvullen uit de kraan. Mijn kinderen krijgen de kleding van een neef, en anders ga ik naar de kringloop. Alleen schoenen koop ik nieuw voor ze, maar dat spreid ik over de tijd: de ene maand is de een aan de beurt voor winterschoenen, dan de ander.

Tosti als avondeten

We eten vaak in plaats van een stukje vlees een snack, zoals een frikandel. En in plaats van fruit geef ik een koekje mee naar school. Ik zou dolgraag een banaan in hun broodtrommel stoppen, dan die goedkope troep. Maar een banaan is bijna net zo duur als een rol koekjes, dus dan is de keus algauw gemaakt. Soms is er te weinig geld voor een fatsoenlijke avondmaaltijd en maak ik tosti’s. Dan krijgen ze tenminste nog íets warms binnen.

Mijn werk is op 25 kilometer afstand, en sinds kort doe ik dat op de fiets. Ik zou liever met de auto gaan, maar benzine is nu veel te duur. En als je moet kiezen tussen benzine of eten voor je kinderen, dan weet je het wel.

Groot zorghart

Zoals ik al eerder zei: veel van mijn collega’s hebben geldstress en schulden. Ik denk dat dit probleem veel groter is dan we denken. Hoe het komt dat verzorgenden snel in de schulden raken? Ik vermoed dat dit door ons grote zorghart komt. Toen mijn vader werkeloos raakte en geen eten kon betalen, deed ik dit voor hem. Niet omdat ik het zelf kon missen, maar ik kon hem niet laten creperen. Intussen deden mijn broers niets, ik was de enige van het gezin die zich over hem bekommerde.

Niet staken

Wij verzorgenden zetten onszelf algauw op de tweede plaats, geven eerder weg wat we hebben, dan dat we het voor zelf gebruiken. Wat dat betreft is ons zorghart ook onze valkuil, waar we financieel aan ten onder kunnen gaan. We krijgen een laag loon, maar zullen niet snel staken. Want we willen onze cliënten en collega’s niet in de steek laten. Ik lees wel eens dat verzorgenden goud waar zijn en kunnen ‘shoppen’ bij andere zorgorganisaties. Nou, ik heb bij één andere organisatie gesolliciteerd, en daar boden ze me minder dan wat ik nu krijg.

Eigenlijk wíl ik ook helemaal niet weg, want ik heb het naar mijn zin bij deze zorgorganisatie. Ik hou van mijn collega’s en mijn cliënten. Ik heb wel eens om salarisverhoging gevraagd, maar dat helaas niet gekregen. We krijgen nu met de nieuwe cao VVT een salarisverhoging van 6,5 procent, maar dat voelt als een zoethoudertje. De inflatie is zowat 10 procent, dus die loonsverhoging zet geen zoden aan de dijk.

Schaamte

Ik vind het belangrijk dat dit verhaal verteld wordt, omdat ik denk dat dit niet alleen mijn verhaal is, maar dat van veel verzorgenden. Maar je durft er niet snel voor uit te komen, door schaamtegevoelens. Ik ga door omdat ik door moet gaan, anders hebben mijn kinderen geen eten. Maar het wordt met de dag moeilijker. En het wordt tijd dat dit gezegd en gezien wordt.

TVV is op zoek naar meer verzorgenden die ook schulden hebben, of amper kunnen rondkomen. Herken je je in het verhaal van Minke (niet haar echte naam)? Stuur ons dan een mail, we gaan hier uiterst discreet mee om.