Ondanks alle noodkreten stonden de verpleeghuizen het afgelopen jaar ongeveer onderaan het prioriteitenlijstje van de regering. Het maakte ons werk uitzonderlijk moeilijk. Werken in een verpleeghuis betekent vaak een jarenlange, hechte band met zorgvragers en naasten. Overlijden hoort bij ons vak, maar de omstandigheden waaronder we het afgelopen jaar ons werk hebben uitgevoerd maakte dat het ontbrak aan menselijkheid. Dat raakte ons allemaal enorm. De coronacrisis leidde ertoe dat een deel van de verzorgenden stopte of overwoog uit de zorg te stappen.
Huilend in de auto
Het zette ook mij aan het denken: waarom heb ik gekozen voor de zorg? Vanaf het eerste moment wist ik dat dit was wat ik wilde: zorg verlenen aan mensen in de laatste fase van het leven. Hoe bijzonder is het om te mogen bijdragen aan een waardevolle en fijne laatste levensfase? Momenten te maken die ertoe doen? Het afgelopen jaar heeft ook bij mij zijn sporen nagelaten. Het hartverscheurende bezoekverbod, ingepakt en onherkenbaar zorg moeten verlenen. Maar ook onbegrip en bedreigingen vanuit naasten vanwege het bezoekverbod. Momenten dat ik na mijn dienst huilend in de auto zat omdat het te veel werd.
Tijdens één dienst van verzorgende Julian, stierven 22 mensen >>
Toch is het nooit in me opgekomen uit de zorg te stappen. Integendeel: mijn beroepstrots is alleen maar groter geworden. Ik ben trots op mijn vak: trots op de waardevolle momenten die we hebben gecreëerd in deze heftige tijd. Het contact met familie dat versterkt en verbeterd werd, de manier waarop een dochter haar weg vond in contact met haar moeder via FaceTime.
Verzorgende Joyce beschrijft één avonddienst in de thuiszorg, waarna ze in huilen uitbarst >>
Er was gebrek aan herkenning vanwege de beschermende middelen. Maar bij één bewoonster wist ik een oplossing: ik zette haar favoriete muziek aan, zoals altijd tijdens het zorgmoment. De blik van herkenning in haar ogen en de woorden waren onbetaalbaar: ‘Oh jij! Jij bent het!’ En dan was er de echtgenoot die weer op bezoek mocht en met tranen in zijn ogen van geluk zei: ‘Ik ben zo blij dat ze me nog herkent, daar was ik zo bang voor.’ Ondanks de moeilijke omstandigheden maakten wij het verschil, en daar ben ik trots op. Want dit is mijn vak!
Inge werkt als verzorgende ig op een gesloten afdeling psychogeriatrie
Blijf op de hoogte van interessante blogs van verzorgenden met de gratis online nieuwsbrief van TVV voor verzorgenden >>
