Ze is al jaren weduwe en woont sinds tien jaar in het woonzorgcentrum waar ik werk. Een broze, kromgebogen vrouw. Naast alle problemen die de ouderdom haar gratis bezorgd heeft, is er nog iets wat speelt: haar alcoholgebruik. Waarom ze zoveel drinkt? Er is veel gebeurd in haar leven. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die ‘zomaar’ was gaan drinken. Het is niet aan mij om te oordelen, en waarom zou ik dat doen?

Kwartier zorg

Ze heeft geen kwade dronk. De enige die ze ermee schaadt is zijzelf. En nu is ze gevallen. Als een hoopje ellende ligt ze in bed. Alles doet zeer, ondanks de pijnmedicatie. Ik zie op mijn looplijst dat ze ‘recht’ heeft op een kwartier zorg. Een kwartier! Voor medicatie, hulp bij de toiletgang en het klaarmaken van haar maaltijd. Dan hebben we het nog niet over het lezen van de rapportage (dat heb ik thuis al gedaan) of over het rapporteren (doe ik in de theepauze of aan het eind van mijn dienst).

Ze huilt. Ze is op, op van de pijn en van verdriet. Dan toch, lijkt haar gezicht even op te lichten.
‘Ben jíj het? Gelukkig…’ Ik ga op de rand van haar bed zitten en luister naar haar. Als ik haar naar het toilet help, kermt ze van de pijn. Met moeite lukt het om haar enigszins comfortabel in bed te krijgen. Nu het eten nog. Het kwartier is inmiddels allang voorbij…

Naroepen

Gelukkig is een andere cliënt een avondje uit; zijn tijd geef ik aan haar. Met een kussen in haar rug ligt ze iets hoger in bed, maar zitten lukt absoluut niet. Ik warm haar maaltijd op. Dit is thuiszorg, een bedtafeltje is niet zomaar voorhanden. Het bord heb ik op haar verzoek op de rollator gezet, maar ik zie al dat dat geen succes wordt. Dan neem ik een besluit. Opnieuw ga ik bij haar zitten en pak de lepel. Hapje voor hapje krijgt ze zo toch iets binnen. Ze huilt opnieuw, nu van dankbaarheid. Als ik wegga roept ze me na: ‘Je verdient de hemel!’

Wil je ook een blog schrijven over een bijzondere cliënt? Mail hem (maximaal 350 woorden) naar redactie.tvv@bsl.nl.