Turend naar mijn schermen op mijn bureau, beduusd van de plotselinge rust zit ik een beetje te mijmeren wat ik straks ga doen. Vooralsnog maak ik deel uit van een topteam in de coronawijkzorg. We hebben zo ongelofelijk hard samengewerkt en veel met elkaar meegemaakt, dat we meer zijn geworden dan een team. Mijn collega’s voelen bijna als familie.

Onwennig

Al die tijd zijn we druk geweest met al onze cliënten in de gehele regio van Kennemerland en nu de het aantal coronapatiënten daalt, betekent dit dat dat wij niet meer op die manier nodig zullen zijn. Het voelt een beetje gek en onwennig. Mijn twee pubermeiden zullen blij zijn dat ze mama weer vaker om zich heen hebben, maar voelt het of ik een deel familie ga verliezen.

Terug naar normaal

Gek toch? Want iedereen wil graag dat we weer langzaam naar ‘normaal’ kunnen. Dit jaar ga ik mijn 15^de jaar in de thuiszorg aantikken en voor het eerst weet ik even niet wat ik nu wil gaan doen. Ga ik weer lekker ouderwets terug in het flex team om zoveel mogelijk verschillende mensen te mogen ontmoeten en hun zorg te geven die ze nodig hebben? Of ga ik kijken of er ergens een team is waar ik bij pas en me verder kan ontwikkelen?

Te saai

Voor het eerst in vijftien jaar twijfel ik of door alle hectiek van het afgelopen jaar m’n oude werk misschien te saai ga vinden, of dat ik juist enorm toe ben aan rust en weer lekker gewoon werken. De afgelopen vijftien jaar heb ik nog nooit getwijfeld aan de leukheid van mijn werk of überhaupt gedacht dat mijn werk saai zou zijn.

En opeens, nu het na een absoluut absurde tijd weer normaal gaat worden, voel ik die twijfel. Heeft corona dan toch scheurtjes gemaakt in mijn altijd zo goed passende zorgjas?