Maar een enkele keer lijkt het niet te lukken, die knop omzetten. Dan zit ook alles tegen wat maar tegen kan zitten tijdens mijn dienst. Of ik het nou wil of niet, dat gevoel laat dan niet los. Het bijzondere aan mensen met dementie vind ik dat zij, ondanks dat zij langzaam maar zeker de grip verliezen op het bestaan, uitzonderlijk goed aanvoelen hoe de ander zich voelt.

Ze babbelt en babbelt in een taal die niet bestaat en als vanzelf komt er een interactie tussen ons. Misschien is het haar ontwapenende lach. Of haar altijd stralende ogen. Zij maakt me altijd blij. In de avond verzorg ik haar en zoals altijd kom ik even bij haar op de bedrand zitten om welterusten te wensen.

Ze pakt mijn hand stevig vast, kijkt me aan met een indringende blik en zegt: ‘Je moet de moed niet opgeven, hè.’ De tranen springen in mijn ogen, kippenvel krijg ik ervan. Ondanks haar vergevorderde dementie voelt ze mij haarfijn aan. Haar woorden raken me diep. Ik geef haar een dikke knuffel en beloof haar dat ik dat niet zal doen. Met een tevreden glimlach rond de lippen valt ze in slaap.

Lees ook de vorige blog van Inge: ‘Je blik is angstig en ik neem je in mijn armen’ >>