Ik haast me richting Breda voor de uitvaartdienst van een lieve bewoonster. Ik wil graag op tijd zijn en rijd vol vertrouwen naar het uitvaartcentrum. De parkeerplaats staat ramvol, er is amper een plekje vrij. Uiteindelijk vind ik op het hoekje van de ingang een vrij vak. Gauw loop ik naar het gebouw. De voordeur is gesloten, maar ik mag wel aanbellen, aldus het bordje op de voordeur. Via de intercom zeg ik voor welke dame ik kom en de uitvaartmedewerker doet open.
Ver familielid
‘Kom binnen mevrouw, ik begeleid u naar de dienst ruimte’ , zegt ze. Ik volg haar en nadat ze de deur openmaakt loop ik voorzichtig naar binnen. De dienst is al begonnen. Ik neem een vrij plekje ergens achteraan, naast een man met een bril, die ik nog nooit heb gezien. Hij zal wel een ver familielid zijn.
Sietske geeft op een ROC les aan toekomstige verzorgenden en verpleegkundigen. De zorgleerlingen hebben soms hilarische antwoorden op toetsvragen, die Sietske noteerde >>
Vervolgens speuren mijn ogen naar bekenden in de zaal. Ik kan nog niemand ontdekken, als er een charmante vrouw haar toespraak begint. Ze spreekt prachtige woorden vol liefde en warme herinneringen. Achter haar op het grote scherm verschijnt een foto van een lieve oudere man, die achter een rollator loopt.
Dat is niet mijn bewoonster.
Ik kijk onschuldig naar de vreemde man naast me, en fluister ik voorzichtig: ‘Meneer, ik ben bij de verkeerde uitvaartdienst.’ De man kijkt me aan met een blik die tussen huilen en lachen zweeft, hij kan duidelijk zijn oren niet geloven.
Uitgang
Ik probeer de uitvaartmedewerkers te roepen, maar zij waren vol aandacht de dienst aan het volgen. Opnieuw kijk ik de man naast me aan: ‘Meneer, ik moet echt gaan.’ Hij probeert me te troosten: ‘Jij kunt er ook niks aan doen’, en hij wijst naar de uitgang, ‘ga maar snel uit die deur.’
Verzorgende Sandra komt elke week bij mevrouw Rozenboom thuis om haar naar bed te brengen. Maar dan valt haar oog opeens op een grote, harige, zwarte spin >>
Eenmaal buiten de zaal vertel ik aan een vrouw achter de bar wat er gebeurd was. Een uitvaartmedewerker biedt haar excuses aan namens haar collega van de intercom: ze had beter moeten luisteren welke naam ik noemde. Evengoed voel ik me zo stom. Ik ben nu officieel een uitvaartcrasher…
Voor de zekerheid lees ik nu aandachtig het adres waar ik moet zijn. Dat blijkt het gebouw aan de overkant te zijn. Ik ren naar buiten pak auto snel, waarop ik naar de juiste locatie rijd.
Wijze les van vandaag: door te haasten kan je algauw verdwalen. Ik ben het levende bewijs.
Klik HIER en HIER om te smullen van nog meer zorgblunders van collega’s.
Blijf op de hoogte van zorgblunders met de gratis online nieuwsbrief van TVV voor verzorgenden >>
