Hierbij reageer ik op het artikel ‘Opkomen voor mensen met dementie’. Wat een geweldig artikel is dat, ik ben het helemaal eens met Teun Toebes.

Ook ik heb mij in het verleden afgevraagd waarom er kunstplanten staan, waarom gaan de verzorgenden of verpleegkundigen niet met de mensen wandelen, waarom niet zus of waarom niet zo? Het antwoord is simpel. Eén van de redenen was dat het niet mocht van het CIZ want het kost teveel tijd en dus geld.

Verzwijgen voor het CIZ

Wij moesten in het verleden verzwijgen tegenover het CIZ dat we ’s middags met een mevrouw gingen wandelen. Sterker nog, we hadden samen met haar dochter, tevens mantelzorger, mevrouw op haar hart gedrukt absoluut niet met degene van het CIZ te praten over dat we ’s middags met haar gingen wandelen, want dan zou de middag komen te vervallen, het mocht immers niet. Dus vertelde mevrouw keurig netjes aan die mevrouw van het CIZ dat we haar ’s middags begeleidde met diverse zaken die zij zelf niet kon. Zo behield mevrouw haar indicatie uren voor de middag.

Plantjes water geven

Hetzelfde geldt voor het water geven van de planten bij de cliënten. Dit staat niet in het behandelplan omdat dit niet bij onze werkzaamheden zou horen, terwijl dit essentieel is. Ik ben inmiddels tien jaar uit de wijkverpleging vanwege fysieke klachten en ben nu individueel begeleidster op zzp-basis. Maar ik kan mij nog goed herinneren dat er mensen waren die mij vroegen om de plantjes water te geven. Dit heb ik altijd gedaan en nadat zij mij dit vroegen, deed ik dat uit mezelf zodat zij dit niet meer hoefden te vragen. En ja, dan was ik weer later dan het half uurtje wat op het rooster stond en kreeg ik dat van hogerhand te horen. Niet om mij een compliment te geven maar een preek.

Overbelaste mantelzorger

In mijn tijd mochten we nog wel de was doen tijdens onze bezoektijden, maar dat mocht later ook niet meer heb ik mij laten vertellen, dat hoorde bij de huishoudelijke hulp. Echter, die komt 1x per week. Dan moet de mantelzorger het maar doen. Eh, maar die werkt ook, heeft vaak een gezin en is dus meestal overbelast, wat een grote oorzaak is voor een burn-out. En dit kost ook veel geld, alleen komt dit weer uit een ander potje. Het is om gek van te worden.

Regels en protocollen

Dus ik ben het helemaal met Teun eens. De zorg moet op de schop en helemaal opnieuw opgebouwd worden. Het valt mij ook op dat er vaak geroepen wordt dat er zorg op maat geboden wordt. Maar hoe vaker dat geroepen wordt, hoe meer regels en protocollen eraan verbonden zijn. Iedereen roept en schrijft dat dit anders moet, maar er gebeurt gewoon helemaal niets.

Samenleven als gezin

Ik vind dat we in een verpleeghuis meer als een gezin met elkaar moeten leven. Dat wil zeggen: met elkaar ontbijten, ja, inclusief verzorgenden, en met elkaar koffie drinken. En als een bewoner liever op zijn kamer wil blijven, moet dit kunnen. Wel moet er dan op toegezien worden dat de bewoner voldoende eet en drinkt natuurlijk. Samen ruimen zij dan de ontbijttafel op en de koffiekopjes.

Zelf wassen en wandelen

Datzelfde geldt voor de lunch en de avondmaaltijd. Bij de avondmaaltijd wordt gezamenlijk vers gekookt, dus geen opwarmmaaltijden meer. Wie mee kan helpen, helpt mee. Hetzelfde geldt voor de was. Iemand die zelf zijn trui wil wassen moet dat doen. Alles wat de bewoners zelf kunnen, moeten zij zelf kunnen doen, met eventueel wat ondersteuning. En als het droog is met de mensen wandelen. Dit is niet alleen goed omdat zij dan bewegen, maar het lichaam krijgt ook weer wat meer vitamine D, wat goed is voor de botten en de weerstand.

Nu wordt alles in plakjes gezaagd.

De zorg wast en kleedt de mensen, zet eten en drinken klaar. De activiteitenbegeleiding verzorgt het vermaak. Dit hoort allemaal bij de zorg! Hetzelfde geldt bij de mensen thuis. De zorg is niet alleen goed voor de ADL en medicatie. Juist bij mensen met dementie die vergeten te eten is het belangrijk dat je met hen mee-eet. Dan doen zij jou na en eten en drinken ook, daarnaast zie je meteen hoe dat gaat. Als de wasmand vol is, moet de verzorging ook de was in en uit de wasmachine mogen doen. Hetzelfde geldt voor boodschappen doen: als het mogelijk is, neem je de cliënt mee. Dan loopt hij weer en komt buiten, ziet weer eens wat en kan zelf zijn boodschappen uitkiezen. Hoe mooi en effectief zou dit niet zijn? Ja, op de korte termijn kost dit geld maar op wat langere tijd verdient zich dat geld terug. We moeten af van al die aparte potjes en loketjes waar je door de bomen het bos niet meer kan zien.

Zo zou ik nog wel even door kunnen gaan maar met het ‘nieuwe kabinet’ van Rutte gaat dat niet gebeuren.