Oorlogsgebied, dat is de enige manier waarop ik kan omschrijven hoe het op mijn werk was. In het begin was het rustig en leken we alles onder controle te hebben: er was maar één positief geteste bewoner en er waren een paar verdachte gevallen. We besloten de bewoners van drie afdelingen preventief te testen, en wat bleek: van de 25 bewoners waren er 18 besmet! We hadden het totaal niet verwacht, want veel bewoners hadden helemaal geen symptomen.

Na deze uitslag ging het hard: het ene moment was er weinig aan de hand. Een paar dagen later lagen de eerste besmette bewoners op sterven. Ik heb nog nooit een oorlog meegemaakt, maar heb het gevoel dat mijn situatie op het werk vergelijkbaar was. Veel mensen waren in paniek of angstig, iedereen liep snel door elkaar om alles gereed te maken voor de besmette bewoners, overal gingen telefoons af en als er besluiten waren genomen, moesten die algauw weer aangepast worden. Intussen zag je cliënten opeens steeds zieker worden. Sommige mensen gingen zo hard achteruit, dat we familie te laat inlichtten, waardoor ze geen afscheid konden nemen. Daar voelde ik me zó schuldig over.

Zelf besmet

Zelf werden we ook getest: ik had geen klachten en testte negatief, maar een paar dagen later kreeg ik vreselijke hoofdpijn. Dat had ik wel vaker: een soort migraine als ik te hard had gewerkt en over mijn grenzen was gegaan. Even slapen en het ging wel weer over. Maar dit ging niet over, en ik kreeg opeens flinke koorts. Toen wist ik al hoe laat het was. De laatste keer dat ik koorts had, was ik nog een kind. Dus ik had waarschijnlijk corona. Dat bleek ook uit de test die ik de volgende dag deed. Het was trouwens bizar hoe verschillend de testuitslagen van collega’s waren: collega’s zonder klachten, testten positief, collega’s met klachten negatief, en later toch weer positief…

Toen ik positief testte, heb ik gehuild. Niet omdat ik corona had, maar omdat ik nu mijn collega’s en cliënten niet meer kon helpen. Het voelde alsof ik ze in de steek liet, juist op een moment dat ze me het hardst nodig hadden. Dat was zó frustrerend. Normaal zou ik er een paracetamol in gooien en gewoon naar mijn werk gaan. Maar nu kon dat echt niet, omdat ik een gevaar was voor anderen. Maar dat loslaten vond ik zó moeilijk. Daarom heb ik eerst nog meegepraat in de appgroep en op afstand met vergaderingen. Maar uiteindelijk ging dat echt niet meer en ben ik uit de appgroep gestapt.

Moe

Uiteindelijk ben ik drie weken uit de roulatie geweest, ik was echt goed ziek. Nu ben ik weer een paar weken aan het werk, en het valt me zwaar. Ik ben blij dat ik er weer kan zijn voor mijn cliënten en collega’s, maar ben na elke dienst helemaal gesloopt. Ik merk duidelijk dat ik een jas heb uitgedaan door corona. Ik probeer mijn conditie op te bouwen door regelmatig te wandelen, maar merk dat ik snel kortademig ben. En ik ben ontzettend moe.

Inmiddels is onze afdeling coronavrij en gaan we binnenkort open voor bezoek. Dat is fijn, maar ook eng: we zijn zo kwetsbaar. Wat als bezoek het virus mee naar binnen neemt? Zullen ze zich gedragen, of zullen ze eigenwijs zijn. Ik ben wel blij met de lockdown, want nu heb ik van dichtbij gezien wat corona met een verpleeghuis doet. En dat is pure horror, die ik niet nog eens wil meemaken.