Van vliegtuig naar een zorginstelling, dat is best een grote stap.

‘Zeker, maar ik heb eerder acht jaar in de gehandicaptenzorg gewerkt, dus dat scheelt denk ik wel. Eigenlijk wist ik vroeger nooit echt wat ik wilde worden. Ik deed na de middelbare school de Pabo, maar ben daar algauw mee gestopt. Vervolgens deed ik een SPW-opleiding en ging ik aan de slag in de verstandelijk gehandicaptenzorg. Dat deed ik met veel plezier, maar na negen jaar was ik toe aan een nieuwe uitdaging. Uiteindelijk werd ik steward bij KLM. Ik vlieg nu veertien jaar.’

Hoe kwam je erbij om over te stappen naar de ouderenzorg?

‘Het is geen geheim dat er bezuinigingen bij KLM zijn, mede door de coronacrisis. Om overeind te blijven, moet er personeel weg. Er werd bekend dat je gebruik kon maken van een vrijwillige vertrekregeling. Als er onvoldoende mensen zouden vertrekken, zouden gedwongen ontslagen volgen.  Ik dacht eerst: die regeling ga ik echt niet doen. Ik heb zo lang gezocht naar een baan die bij me past, ik wil dit blijven doen.’

Wat was de ommekeer?

‘Door de coronacrisis was ik opeens veel thuis. En toen besefte ik hoe vaak ik eigenlijk wég van huis ben. Ik voelde me ook een stuk beter: ik had geen jetlags, mijn biologische ritme was beter, ik voelde me fitter. Vliegen is geweldig, het is een heel vrij beroep en je ziet veel van de wereld. Maar het vraagt ook veel van je lichaam én je privéleven. Laatst vloog ik naar Tanzania, dan voel ik me twee dagen erna niet fit. Afspraken maken met vrienden gaat moeilijk, want je rooster is pas een maand van tevoren bekend.  Toen kwam KLM met het voorstel dat je naast de vertrekregeling ook een opleiding en baan in de ouderenzorg kon krijgen. Dat maakte het opeens veel aantrekkelijker om weg te gaan. Ik denk dat werken in de ouderenzorg wel bij mij past.’

Waarom?

‘Ik vind ouderen interessant. Als ik aan boord in gesprek raak met ouderen, hebben ze altijd een bijzonder verhaal. Soms zijn die verdrietig, soms mooi, soms gaan ze iets bijzonders beleven op hun reis, maar ik zie ze erna nooit meer. In de ouderenzorg is er veel meer ruimte voor verdieping en leer je de mensen écht kennen, maak je ze langer mee. Dat lijkt me bijzonder. Ook in combinatie met hun familie, waar je natuurlijk ook veel mee te maken hebt. Het lijkt me mooi om echt iets voor hen te betekenen.’ 

Overwoog je niet terug te keren naar de gehandicaptenzorg?

‘Nee. Daar ben je meer bezig met doelen stellen, bijvoorbeeld iemand veel zelfstandiger te maken. In de ouderenzorg gaat het er volgens mij meer om dat je iemand kwaliteit van leven geeft. Toen ik in de gehandicaptenzorg werkte, is een oudere dame met het syndroom van Down in mijn armen gestorven. We wisten dat het eraan zat te komen, maar het gebeurde sneller dan verwacht, tijdens mijn nachtdienst. Het was een verdrietig moment, maar ook heel mooi. Ik was blij dat ze niet alleen stierf, en dat ik er voor haar kon zijn.’

Heb je verder al aan de ouderenzorg kunnen proeven?

‘We hebben de voorlichting van ActiZ gehad, maar dat was online. Gisteren heb ik toevallig een rondleiding gehad in een zorginstelling, maar door corona ben ik niet met de bewoners zelf in contact gekomen. Ik zal eerst een soort snuffelstage van twee maanden doen om te ontdekken welke doelgroep mij het beste ligt. Somatiek, dementie, revalidatie… ik weet nog niet wat ik het leukst vind. Ik wil in elk geval niet alleen adl doen, ik kijk er ook naar uit om dingen te leren over ziektebeelden en wondzorg. In februari begin ik met de opleiding, waarschijnlijk tot verzorgende.’

Denk je dat er overlap zit tussen je huidige werk en de zorg?

‘Zeker, ik denk dat cabinepersoneel al vrij verzorgend is, je wilt graag iets voor mensen betekenen en hospitality is een belangrijk onderdeel van ons vak. Ik ben van nature al zorgzaam. En door mijn ervaring met jetlags denk ik dat ik mijn hand niet omdraai voor nachtdiensten.’

Op onze Facebookpagina reageren de meeste verzorgenden verheugd op de komst van ex-KLM’ers, maar een deel zegt ook: ‘Doe maar niet, de zorg is veel te zwaar.’

‘Tja, iedereen heeft zo zijn mening. Ik denk dat ik het zelf gewoon maar moet ervaren. Over cabinepersoneel wordt vaak gedacht dat we prinsjes en prinsesjes zijn, die de wereld overvliegen. Werken in de zorg heeft het imago dat het hard werken is. Maar mijn werk is óók flink aanpoten. Toen ik alleen nog vluchten in Europa deed, had ik soms vier vluchten per dag. Dan verzorg je 400 passagiers. Ik ben niet vies van hard werken, en anders trek ik zeker aan de bel.’