In deze uitzonderlijke periode met het bezoekverbod zijn we creatief met het zoeken naar manieren waarop onze bewoners en hun naasten contact kunnen hebben met elkaar: Facetime, Skype, contactloze bezoeken via een raam zijn enkele voorbeelden om het gemis aan ‘echt’ contact te compenseren. In goed overleg met familieleden en collega’s bekijken we wat de mogelijkheden zijn en wat wenselijk is.

Leuk nieuwtje

Op een ochtend krijg ik een mail van de kleinzoon van een bewoonster. Hij heeft een leuk nieuwtje wat hij graag met haar wil delen: hij en zijn vriendin verwachten een kindje en omdat het nu nog goed met de bewoonster gaat, wil hij niets liever dan dit prille geluk met zijn oma delen. Omdat hij dit nu zelf niet kan vertellen, vraagt hij me of ik het wil doen.

Behalve zijn ouders is de rest van de familie nog niet op de hoogte en het is de bedoeling dat dit nog even zo blijft, omdat de zwangerschap nog pril is. Deze leuke mail bezorgt me direct kippenvel en een grote glimlach, wat een heerlijk nieuws in een heftige tijd als deze!

Hoewel ik me vereerd voel dat ik dit heerlijke nieuws mag vertellen, voelt het toch een beetje vreemd. Ik voel me een beetje een indringer op zo’n bijzonder moment, omdat het niet zomaar iets is. De gedachte dat de kleinzoon niet met eigen ogen de reactie van mijn bewoonster kan zien, maar dit slechts met woorden van mij moet horen, maakt me ook verdrietig. Het is weer een pijnlijke confrontatie met het bezoekverbod.

Een moment als deze maak je waarschijnlijk niet meer mee, dus ik denk na over een manier waarop het anders kan. De bewoonster is 97 jaar, telefoneren doe ze al jaren niet meer en Skype kent ze al helemaal niet. Toch besluit ik het erop te wagen en stel voor om de volgende dag samen te Skypen, zodat de kleinzoon het nieuws zelf kan vertellen en ook de reactie kan zien. Mocht je het niet goed begrijpen, ben ik bij je en kan ik je helpen.

De kleinzoon reageert enthousiast op mijn voorstel, zou dat kunnen? Ik besluit dat we het gewoon gaan proberen en als het echt niet lukt kan ik het altijd nog vertellen. De volgende dag zit ik naast het bed van mijn cliënt en kletsen we over de kleinkinderen. Ze straalt van trots als ik de kleinzoon benoem en ik leg uit dat ze hem zo kan zien op het scherm. Verwonderd kijkt ze me aan: kan dat echt?

Even later verschijnen de kleinzoon en zijn vriendin in beeld. Mijn bewoonster vindt het prachtig en geniet zichtbaar van het gesprek. ‘Oma, ik moet je iets leuks vertellen. Wij krijgen een kindje!’ De blik in haar ogen, onbeschrijfelijk trots en gelukkig, ze is verrukt van blijdschap! Ik zit ernaast en geniet van jullie geluk, samen via een scherm delen jullie een uniek en prachtig moment met elkaar.

Zo kostbaar, dit prille geluk in deze moeilijke tijd.

Momenten als deze zijn precies wat iedereen nodig heeft nu…

Lees ook de vorige blog van Inge: ‘Tranen bij mijn collega, maar ik kan haar geen knuffel geven’ >>