Ik verzorg een bewoonster in een vergevorderd stadium van dementie. Langzaam dooft het kaarsje. In het afgelopen jaar leek het er twee keer op dat de laatste fase aangebroken was. We voerden gesprekken met haar familie en maakten een plan voor deze laatste fase. Tegen alle verwachtingen in krabbelde de bewoonster op en is ze er nog. Kwetsbaar, breekbaar haast, niet meer in staat zelf aan te geven wat haar behoeften zijn. Haar spraak is verloren gegaan en ze is volledig afhankelijk van wat anderen voor haar beslissen.
Dochter is het er niet mee eens
Wij, de zorgprofessionals, zien een zorgvrager met een minimale belastbaarheid. Iedere handeling kost energie die ze eigenlijk niet meer heeft. Zitten in haar aangepaste rolstoel is op goede dagen mogelijk voor korte momenten. Wij lezen haar ongemak af aan haar mimiek, bewegingen en het continue slapen. Daarom maken we op minder goede dagen de keuze haar in bed te laten, zodat ze kan rusten en nog energie heeft om wat te kunnen eten en drinken. Haar dochter is het absoluut niet eens met deze beslissing. Zij geeft aan dat haar moeder helemaal niet in bed wil liggen en eist dat wij mevrouw eruit halen.
Rouwproces
We gaan met haar het gesprek aan, delen onze bevindingen en weloverwogen beslissing hierin, maar zij wil daar niets van weten. Zij kent haar moeder het beste en dit is niet wat zij wil. We zien het verdriet van de dochter, het rouwproces waar zij doorheen gaat. Een moeilijk, loodzwaar proces waarin zij niet kan vasthouden wat ze nooit zou willen missen: haar moeder. In bed blijven betekent weer een stapje verder in een onomkeerbaar ziekteproces.
Juiste beslissing
Een lastige situatie, die vanuit beide oogpunten begrijpelijk is. Maar hoe neem je de juiste beslissingen, wat is juist en wanneer doe je het goed? We blijven met elkaar in gesprek en proberen het juiste te doen voor onze bewoonster, maar ook voor haar dochter. We luisteren naar haar, zorgen dat zij zich gehoord en begrepen voelt en proberen iedere dag opnieuw de juiste balans te vinden.
Inge van Westenbrugge, (41) werkt als verzorgende ig op een gesloten afdeling psychogeriatrie, lees hier haar columns >>
