We moeten in deze casus aannemen dat het kort termijn geheugen niet betrouwbaar is, toch? Is er bij de intake over voorkeuren gesproken ( ook met familie/huisgenoten )? Deze zullen dan in persoonlijk dossier vermeld kunnen worden, zeker hanteerbaar om deze heer tijdens de te verwachten achteruitgang persoonsgericht te kunnen begeleiden ( niet onnodig beperken, maar helpen ). Ik zie daar weinig dwang in.

Ik denk dat het strikt genomen klopt. Maar het lijkt me niet wenselijk om broodbeleg en kledingkeuze te juridiseren. Dan kom je al gauw terecht in discussies over wilsbekwaamheid en over hoe het “stille verzet” dan had moeten waargenomen.
Terwijl het om iets heel elementairs gaat, iets wat vanzelfsprekend zou moeten zijn, iets wat hoort bij het leveren van zorg en iets wat naadloos aansluit bij de beroepseer van de meeste zorgmedewerkers. Stimuleer het gesprek over dit soort zaken, tussen zorgmedewerkers onderling en met cliënten en vertegenwoordigers. Dan hoeft die wet niet uit de kast gehaald te worden.