Hadden jullie verwacht dat deze foto viral zou gaan?

‘Nee, we waren ontzettend verrast. We vonden het mooi om de liefde van dit echtpaar te tonen, maar opeens werd de foto overal gedeeld en bejubeld omdat het zo bijzonder was dat deze mensen samen in bed konden liggen. Eigenlijk is het best gek dat dit bijzonder wordt gevonden, het zou normaal moeten zijn.’

Hoe is dit idee ontstaan?

‘Meneer verbleef bij ons op de verpleegafdeling, mevrouw woonde zelfstandig op een andere plek in hetzelfde gebouw en is rolstoelgebonden. Ze zei ons dat ze zo graag bij haar man in bed wilde liggen. Dat hebben we besproken in het team. Toen is er wel even discussie ontstaan.’

Waarover?

‘We vroegen ons af of dat wel kon: is het veilig? Kan mevrouw haar man niet per ongeluk pijn doen? Hoe zorgen we ervoor dat niet een van de twee uit bed valt? Past dat wel in een eenpersoonsbed? Wie gaat een oogje in het zeil houden? Onze bezetting –zoals op zoveel plekken in de zorg- is niet heel hoog.’

Hoe eindigde deze discussie?

‘Uiteindelijk zeiden een paar verzorgenden: “Waarom niet? We doen het gewoon.” Daar was de rest het algauw mee eens: dit was de wens van mevrouw, we zouden aankijken hoe meneer erop zou reageren en overlegden met de familie dat de dochter erbij zou blijven. Zo konden we hen ook voldoende privacy geven. De familie was trouwens ook ontzettend enthousiast over het idee. Een kwartier na dit overleg hadden we mevrouw bij meneer in bed geholpen. De foto die op social media rondging, is door hun dochter gemaakt.’

En? Paste het in een eenpersoonsbed?

‘Ja, ruim. We hoefden verder ook geen veiligheidsmaatregelen toe te passen. We zagen direct aan meneer dat hij het fijn vond dat zijn vrouw tegen hem aankroop. Zijn ademhaling werd kalmer, hij lag minder verkrampt in bed en was minder onrustig. We hadden daardoor minder medicatie nodig om hem  te laten ontspannen.’

Wat was de rol van de verzorgenden hierbij?

‘Een van ons checkte regelmatig of alles nog goed ging. Uiteindelijk heeft mevrouw van 15 tot 20 uur bij haar man in bed gelegen. De verzorgende die hierbij betrokken was, was bereid om wat langer te blijven, zodat de avondploeg niet zou worden belast. Dit is echt met het hart gedaan.’

Hoe ging het verder?

‘De volgende dag wilde mevrouw nog een keer tegen haar man aankruipen, en dat hebben we weer geregeld. Meneer is die dag letterlijk in de armen van zijn vrouw overleden. Als het langer geduurd had, zouden we dit zeker dagelijks voortzetten.’

Welke tips kun je verzorgenden geven die dit ook willen doen?

‘Denk in mogelijkheden, niet in beperkingen. Ik vrees dat in veel verpleeghuizen in problemen gedacht wordt. Wij werken zelf vanuit het leefplezierplan, waarin de behoeften van cliënten en mantelzorgers centraal staan. Ook al klinken ze ons in de eerste instantie misschien vreemd in de oren, we proberen hier wel voor open te staan. Dus probeer ook out of the box te denken.’

Wat hebben jullie hiervan geleerd?

‘We kwamen toevallig op dit idee doordat mevrouw het opperde. Nu zal ik dit zelf actief voorstellen aan cliënten en mantelzorgers: “Zouden jullie lekker tegen elkaar aan willen liggen in bed?” Zodat ze weten dat dit een mogelijkheid is. Ook zijn we bezig met duo-bedden, en we kunnen bedden tegen elkaar aanschuiven en een stuk matras in het midden doen. Bij dit echtpaar zou het te lang duren om dit te regelen, we zijn direct in de actiemodus gegaan. Dat is misschien ook een tip: ga dit niet met Jan en alleman, zoals met artsen, overleggen. Wij proberen de woonsituatie na te bootsen en de zorg niet te veel te medicaliseren. Wij vonden als team –inclusief de coördinerend verpleegkundige- dat dit kon. Dus deden we het. En we kijken er allemaal vol tevredenheid en liefde op terug.’